وزارت مخابرات وتکنالوژی معلوماتی افغانستان در سال ۱۹۵۵ ایجاد گردید.
افغانستان در جهان ارتباطات الکترونیکی با نصب تیلفون سیمدار در سال ۱۸۹۸ در قصر ارگ ( محل اقامت شاه ) در کابل گام برداشته است.
در سال ۱۹۰۸ یک سیستم کوچک تیلفون با ظرفیت ۲۵ لین بطرف شمال قصر ارگ نصب گردیده بود. خدمات تیلگرافی نوع دیگری از تسهیلات مخابراتی بود که در سال ۱۹۱۴ در افغانستان راه اندازی گردید. نصب سیستم تیلگرافی به طاقت دو کیلووات اساساً به مقصد اهداف نظامی در باغ بابر (باغ تأریخی در شهر کابل، که بیانگر اولین سلسله امپراتوری مغول، ظاهر الدین محمد بابر میباشد) نصب گردیده بود.
در سال ۱۹۱۹ ، چندین سیستم تیلفون (سیوچبوردها) ۵۰ لینه و ۱۰۰ لینه در پُسته خانهٔ شاه دوشمشیره (ع) نصب گردیده بود. در همین سال برای اولین بار برای ۱۴ محصل بورس تحصیلی داده شده بود تا در رشته تیلگراف بیسیم در خارج تحصیل نمایند.
در سال ۱۹۲۰ ، ماشین تیلگرافی دیگری ساخت انگلستان در کابل نصب گردید که تا سال ۱۹۳۲ از آن استفاده میگردید.
افغانستان در ماه اپریل سال ۱۹۲۸ عضویت اتحادیه بین المللی تیلگراف (ITU) را حاصل نمود. (نام اتحادیهٔ بین المللی تیلگراف در سال ۱۸۶۵ بوجود آمد و در سال ۱۹۳۲ نام آن به اتحادیهٔ بین المللی مخابرات مبدل گردید).
در سال ۱۹۳۰ ، هفت پایه ماشین تیلفون وتیلگراف موج کوتاه از کمپنی مارکونی ایتالوی خریداری گردیده و در شهرهای کابل ، هرات، مزارشریف، میمنه وخوست نصب ومنتاژ گردیده بود. در اواخر سال ۱۹۳۳ ، سیستم دیگری با آنتن طاقت بلندتر از همان کمپنی خریداری شده ودر تعمیر مرکزی تیلگراف در کابل نصب ومنتاژ گردید. در سال ۱۹۴۹ ، یک پایه دستگاه تیلفون ریلی اتومات با ظرفیت ۱۳۰۰ لین خریداری شده و شبکه کیبلی آن در سال ۱۹۵۰ تکمیل گردید.
در سال ۱۹۵۳ ، یک پایه دستگاه تیلفون با ظرفیت ۵۰۰۰ لین از طریق کمپنی زیمنس تهیه گردیده و بعد از تکمیل شبکه آن، در سال ۱۹۵۷ به کار انداخته شد.
با تهیهٔ تجهیزات فرعی از کمپنی زیمنس، وزارت مخابرات وصلیه های تیلفون بین کابل و مزار شریف و بین کابل وقندهار در سال ۱۹۵۹ ایجاد شد.
در سال ۱۹۶۱ ، یک پایه دستگاه ۱۵۰۰ لینه از کشور چکسلواکیا خریداری شده و در شهر کابل نصب گردید. در همین سال، وصلیه بین کابل و کندهار ایجاد شد. همچنان کابل با تورخم وبخش شمال کشور وصل گردید.
در همان موقع خدمات مخابراتی با استفاده از سیستم های سه چینله و ۱۲ چینله به طول تقریباً ۱۴۰۰۰ کیلومتر شبکه لین دار در سرتاسر افغانستان عرضه میگردید. وصلیه های زمینی به منظور اجرای مخابره های بین المللی وترانزیت به بعضی از کشور های همسایه مانند پاکستان، ایران وترکیه نیز مورد استفاده قرار داشت. تعداد مجموعی چینل ها در آن موقع متجاوز از ۱۲۰ چینل بود.
نظر به ازدیاد تقاضا برای خدمات تیلفون، یک پلان توسعه شبکه شهر کابل در سال ۱۹۶۴ راه اندازی شده بود. بر اساس همین پلان ۳۰۰۰ لین تیلفون در شیرشاه مینه، ۳۰۰۰ لین تیلفون در شهر نو، ۲۰۰ لین تیلفون در پلچرخی و ۵۰۰۰ لین تیلفون در ساحه مرکزی شهر کابل توسعه داده شده بود. شبکه متذکره بطور مکمل در سال ۱۹۶۹ به فعالیت آغاز کرد.
اولین ستیشن ترانسیور رادیویی به طاقت ۲۰ کیلوات در شهر کابل نصب گردید که کابل را با پاریس از طریق رادیو وصل کرده بود.
در اواخر سال ۱۹۶۴ یک فرستنده رادیویی به طاقت ۱۰ کیلوات ودو ستیشن آخذه از کمپنی فلیپس (نیدرلند) تهیه گردیده بود و به منظور تأمین مخابره با مراکز ترانزیت در پاریس، دهلی جدید، لندن و مسکو مورد استفاده قرارداده شده بود.
در سال ۱۹۷۳ ، پروژه شبکه توسعه یی (پروژه دوم تیلی کمونیکیشن) با مشوره تخنیکی اتحادیه بین المللی تیلی کمونیکیشن در شهر کابل راه اندازی گردید.
با تطبیق پروژه سوم، دستگاه های اتومات فرعی شهری در شهر نو، خیر خانه ومکرویان نصب شده بود. تهیه تجهیزات شبکه از طریق کمپنی زیمنس به تعداد ۱۳۲۰۰ لین تیلفون را درشهر کابل فعال نموده بود.
افغانستان در سال ۱۹۷۹ عضویت جمعیت مخابراتی آسیا پسفیک (APT) را حاصل نمود.
در سال های ۱۹۸۳ و ۱۹۸۴ ، دستگاه های نوع کراسبار در شهرهای کابل، جلال آباد، پروان، پلخمری، شبرغان و کندز نصب گردید.
در اواسط سال های ۷۰ ، خدمات اساسی مخابراتی به شمول تیلفون وتیلگراف در افغانستان در سطح ولسوالی ها قابل دسترسی بود. هرچند سیستم مخابراتی اکثراً محدود به بعضی بخش های حکومت بود، مردمان محل نیز دسترسی محدود به خدمات داشتند.
در دو دهه گذشته (سال های ۸۰ و ۹۰)، شورش های سیاسی – اجتماعی و جنگ نه تنها زیربناها و ثروت افغانستان را منهدم نمود، بلکه سیستم های مخابراتی را نیز تخریب نمود و به آن رسیدگی صورت نگرفت. در اکثر بخش های از کشور حتی خدمات مخابراتی بسیار ضروری موجو نبود.
بعد از اینکه حکومت مؤقت در سال ۲۰۰۱ در افغانستان ایجاد شد، روزنه های جدید سیاسی واحیای مجدد اقتصادی – اجتماعی وباز سازی در کشور باز گردید.
در جریان سال ۲۰۰۲ ، بعد از ایجاد حکومت انتقالی و متعاقباً پس از تشکیل حکومت در سال های ۲۰۰۳ و ۲۰۰۴ از طریق انتخابات، همزمان با پروسه ثبات سیاسی، حکومت یک محیط مناسب را برای سکتور خصوصی به وجود آورد تا افغان ها را در ساحات مختلفهٔ زندگی شان از طریق منظوری سیستم خصوصی سازی بطور رسمی کمک نماید.
نظر به مؤقعیت جغرافیایی افغانستان که بیشترین بخش های آن توسط کوه ها احاطه شده است و تعدادی زیادی از مردم افغان در داخل وخارج از افغانستان متفرق شده اند تسهیلات وخدمات مخابراتی یک موضوع بسیار مهم برای اعمار مجدد افغانستان میباشد.
از سال ۲۰۰۱ ، وزارت مخابرات وتکنالوژی معلوماتی ازجمله اولین ادارات افغانستان بود که استراتیژی وپالیسی های عمومی را برای سکتور مخابرات ترتیب نمود تا کمپنی ها وادارات خصوصی را به منظور سرمایه گذاری در بخش مخابرات وبکار انداختن سیستم های مخابراتی قادر نماید.
